Indonesië Dag 29: Lombok -10 augustus 2010

Vanochtend lekker aan het zwembad gelegen en vanmiddag op de scooter naar het weeshuis gegaan. Wonder boven wonder konden we het na zo'n half uur rijden al vinden. Er staat namelijk nergens in Indonesie duidelijk aangegeven in welke straat je je bevindt en een grote wegwijzer vind je maar zo af en toe.

Het weeshuis heet 'Peduli Anak' en bestaat uit een complex waarop zowel een weeshuis als een schooltje staan. Het geheel ziet er voor Indonesische begrippen erg verzorgd uit. De stichting bestaat nu zo'n 5 jaar en is opgericht door een geslaagde zakenman, Chaim, uit Nederland die iets wilde doen voor de straatkinderen van Lombok. Hij heeft al zijn bezittingen in Nederland hiervoor achtergelaten. Over 'met hart en ziel' gesproken.

We werden hartelijk ontvangen door de medewerkers daar en door Melanie, het collegaatje van Anne op Basisschool Klavertje Vier in Hoofddorp. Zij heeft ons samen met vrijwilligster Jantine rondgeleid en verteld over alle dingen die zij en haar man in de 2 weken dat zij er zijn voor Peduli Anak gedaan hebben. En dat is een heleboel! Ze zijn er elke dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat te vinden. Haar man Hemy is verantwoordelijk voor de financien en Melanie houdt zich bezig met het opzetten van inhoudelijk onderwijs. Dat houdt in: coachen van leerkrachten, aanschaffen van materialen enz enz. En dat allemaal op vrijwillige basis: petje af!!!

Net voor de vakantie is Melanie samen met Chaim, de oprichter van Penduli Anak en zijn vrouw en kinderen bij mij in de klas komen kijken toen zij in Nederland waren. Chaim en zijn vrouw hebben 2 weeskinderen geadopteerd en deze jongens heb ik vandaag ook weer gezien. Ze wisten niet meer wie ik was, maar wel dat ze in Nederland op een school waren geweest.

De kinderen die er rondliepen leken het erg naar hun zin te hebben. Sommige gaven netjes een hand en lieten blijken dat ze respect hebben voor volwassenen. Dit doen ze dan door jouw hand op hun voorhoofd te leggen tijdens het groeten, een mooi gebaar. Naast het krijgen van een aantal uren onderwijs per dag, krijgen de kinderen ook creatieve vakken en moeten ze 4 keer per dag bidden. Voor elk gebed moeten ze eerst douchen. Het werd ons wel duidelijk dat het geloof erg belangrijk is.

Ik vond het erg leuk om eens te zien en aan te horen wat een werk er allemaal achter deze stichting zit. Alles bij elkaar werken er zo'n 30 mensen om 70 kinderen een toekomst te geven. Als je dan bedenkt onder welke omstandigheden de kinderen vóór het weeshuis leefden: op straat of op een vuilnisbelt en wat ze nu krijgen: in één woord geweldig!

Voor meer informatie zie: www.pedulianak.com

Indonesië Dag 28: Lombok -9 augustus 2010

Eenmaal aangekomen in Denpasar hebben we een taxi genomen om ons naar de ferry te brengen naar het eiland 'Lombok.' We wilden namelijk lekker rustig aan gaan doen op de eilanden die hieraan grenzen, genaamd 'Gilli Islands.' Hier schijn je echt een bounty gevoel te hebben. Tevens willen we ook een collegaatje van Anne gaan ontmoeten die momenteel als vrijwilligster werkzaam is bij een weeshuis op Lombok.

Na de lange rit hebben we heerlijk gegeten aan het strand en ook geskyped met onze ouders. Wat is dat toch leuk. Zij hebben via de webcam ook de zee kunnen zien, haha!

's Avonds heerlijk geslapen (afgezien van de super-grote-kakkerlak tussen onze lakens en een schreeuwende Anne, dat snap je wel) in een mooi strandhotelletje. Wel verdiend na het overslaan van zo'n 2 nachten, toch?

Indonesië Dag 27: Java -8 augustus 2010

In een kolonne van jeeps achter elkaar reden we 's nachts de bergen in. Pikdonker en een stoet van lichtjes en stinkende dieselwalmen, heel bizar. Eenmaal boven zagen we pas hoe druk het was: zo'n 2000 toeristen die probeerden een mooi plaatsje te bemachtigen voor het nemen van de mooiste foto's. Ook wij dus ertussen, en wachten tot we de eerste zonnestralen boven het landschap uit zagen komen. Daarbij hoorden we een luid: ''Wauw...!' En dat was het ook. Echt supermooi, die rode gloed in de lucht, de groene bergen op de achtergrond, de mist in de vallei en de rokende Bromo vulkaan in het midden.

Na de nodige foto's zijn we terug in de jeep gegaan om vervolgens de savanne tussen de bergen te bekijken en daarna de Bromo te beklimmen tot aan de krater. Ook dit was mooi.

Na een lekker ontbijtje gingen we weer door naar Probolinggo, een groot busstation. Daar hebben we een ticket geboekt voor een luxe airco bus die in 7 uur naar Denpasar (Bali) zou rijden. Helaas bleek deze bus maar 2 uur airco te hebben, want daarna moesten we gewoon in een stadsbus zonder airco met de nodige stops. Weer opgelicht, helaas...

Oke, de bus tot daaraantoe, maar 5 uur lang stilstaan op een bergpas vanwege het drukke vrachtverkeer in een bus zonder licht en zonder eten is niet echt bevorderlijk voor je humeur! Maar al met al zijn we rustig gebleven en hebben we het maar over ons heen laten komen. Net zoals de Indonesiers zelf. Van Probolinggo naar Denpasar Bali is dus 14 uur reistijd i.p.v. 7 uur, ach ja....

Indonesië Dag 26: Java -7 augustus 2010

Vandaag met 3 verschillende bussen van Malang naar Cemoro Lawang gereden, een plaatsje van waaruit je de 'Bromo Vulkaan' kunt bezoeken. Dit wordt de mooiste vulkaan van Indonesie genoemd.

Onderweg kwamen we in gesprek met een Indonees en zijn vriendin die samen met ons een jeep wilden afhuren om de zonsopgang bij de vulkaan te kunnen bekijken. Eenmaal aangekomen in het bergdorpje was het moeilijk om nog een beschikbare kamer te vinden. Heel vreemd, want het leek er erg verlaten. Toch blijkbaar een hoop toeristen vanwege de vulkaan. We hadden geluk, want vanwege een annulering konden we nog een hele mooie kamer krijgen. Wel maar voor een aantal uurtjes, want om 3.30 uur 's nachts moesten we klaar staan bij onze jeep!

Indonesië Dag 25: Java -6 augustus 2010

Vannacht de nachttrein genomen naar het volgende plaatsje in Oost-Java: 'Malang'. We gaan zo steeds meer richting Bali. De vertrektijd van de trein was 24.00 uur maar uiteindelijk kwam hij om 00.45 uur aanrijden. Er staat op de stations ook niets aangegeven dus je moet gewoon maar wachten en steeds opnieuw vragen of je wel goed zit. Ook is het enorm druk op de stations 's nachts. Er zijn veel mensen die de trein pakken voor een verre reisbestemming, omdat het een redelijk comfortabele en betaalbare manier van reizen is. We dachten een bed te hebben in de trein, maar nee hoor, gewoon stoelen! Toch zo'n 6 uur van de 8 uur durende rit kunnen slapen. Prima te doen dus.

's Middags weer een scooter gehuurd om de stad en de omgeving te ontdekken. We zijn naar een waterval in de bergen (koud!) gereden. Verder hebben we eigenlijk niet meer gedaan dan tussen het razende verkeer door te rijden. Malang lijkt schoner en mooier dan Yogja, alleen voor ons nog steeds véél te druk en chaotisch wat verkeer betreft. Ik geloof dat we na al die drukke steden echt toe zijn aan een rustig strandje....!

's Avonds een restaurant, genaamd 'L'amour Fou' uit onze Lonely Planet bezocht, erg mooi en stijlvol ingericht. Mooie verlichting en aankleding, alles had te maken met de liefde. Rode servetten en gordijnen en we kregen een pizza in hartvorm, erg leuk gedaan. Met live-band en heerlijk eten!

Indonesië Dag 24: Java -5 augustus 2010

We hebben vandaag een scooter gehuurd en zijn op eigen gelegenheid naar 's werelds meest beroemde Boeddhistische tempel gereden: de 'Borobudur'. Hier heeft een gids ons verteld over de 'weg' die afgebeeld is in mooi steenhouwwerk om mensen al vanaf de 8e eeuw te vertellen over hoe men moet leven volgens het Boeddhisme; het is een soort samenvatting van alle regels en levenswijsheden van dit geloof.

Het complex heeft 10 lagen die de 10 niveaus voorstellen die men goed moet doorstaan om uiteindelijk boven te kunnen komen in het 'nirvana' (het niveau van de boedha.) Hij vertelde dat iedereen een Boeddha kan worden, als je maar leert en doet wat de leer van het Boeddhisme je voorlegt.

Het is een enorme tempel, waar je alleen buiten op kunt lopen en dus niet in kunt. De Javanen zijn hier erg trots op. In samenwerking met Unesco is deze tempel grondig gerestaureerd. Nog steeds heeft men stenen liggen waarvan men niet weet waar ze horen, het is al jaren een hele puzzel. We vonden de bewerkingen en reliefs van de tempel erg mooi. In elke steen is een verhaal afgebeeld en overal zijn Buddhabeelden te vinden.

De mooiste Hindoeistische tempel 'Prambanan' ligt ook vlak bij Yogjakarta. In deze tempel kun je wel binnenin komen. Helaas was het complex al gesloten toen we er kwamen, dus konden we hem alleen van buiten zien, maar dan wel onder het genot van een heerlijk buffet!

Indonesië Dag 22 en 23: Java -3 & 4 augustus 2010

Inmiddels zijn we via Jakarta aangekomen op midden Java, in de hoofdstad 'Yogjakarta'. Ook een miljoenenstad; wat is Indonesie toch groot!

Het viel ons gelijk op dat de infrastructuur hier veel beter is dan op Sumatra. De eerste openbare bus die we namen had nog al zijn ramen en ook airco! Je kunt aan de kleding alleen al zien dat Java duidelijk welvarender is dan Sumatra.

Het is nu hoogseizoen, dus het was niet gemakkelijk om een kamer te vinden, bijna alles zat vol! Uiteindelijk vonden we een wat dure kamer (in vergelijking dan..), maar ja, na een lange reis wil je toch een lekker bed. We zitten nu in een kleine toeristsiche wijk (kampong genoemd) met tal van hostels, restaurantjes in een doolhof van kleine steegjes, zoals je die veel ziet in Indonesie. Eerst heb je de drukke hoofdweg en 500 meter ernaast heerst er een sfeertje van 'ons kent ons' en is het heerlijk rustig. Wat een verschil!

Woensdag hebben we een stadswandeling gedaan. Het fort 'Vredeburg', een overblijfsel uit de tijd van de Nederlandse overheersing, was minder indrukwekkend dan verwacht. Het paleis van de Sultan was net na de middag al gesloten. Zo bleven dus alleen nog maar over de roepende, opdringerige 'becak' (riksja) fietsers. Inmiddels zijn we zo'n 1,5 week in Indonesie en dan ben je het wat dat betreft wel een beetje beu. Hans irriteert zich inmiddels enorm. Hij vindt het jammer dat je als toerist niet de kans krijgt om van deze stad te genieten. Op je plattegrond kijken, een foto maken, naar een winkeltje kijken, het kan allemaal niet of er staat meteen iemand naast je die vraagt: 'Hello Mister, where are you going?' Als je ze dan vriendelijk bedankt of, in een later stadium negeert, blijven ze met je meelopen en doorvragen.

Dat men precies weet hoe men op toerisme moet inspelen is wel duidelijk: wij betalen overal minimaal het dubbele (al is dat voor onze standaarden nog niet veel). Zelfs de taxichauffeur doet na afspraak net alsof hij de meter is 'vergeten' aan te zetten en vervolgens mist hij 'per ongeluk' je eindpunt, waardoor zijn teller net even doortikt naar een rond getal. Dit zijn toch minder leuke dingen, het gaat om het principe...

Indonesië Dag 21: Sumatra - 2 augustus 2010

Vanochtend wakker geworden in een echt bed; heerlijk! Verder hadden we een rustdag. We moesten onze was wegbrengen, want echt niets was nog schoon. Ook een dokter bezocht, want ik heb natuurlijk weer iets opgelopen in de jungle en heb vannacht meerdere keren op de wc gezeten. Misschien was het het gekookte rivierwater, misschien was het het kapmes waarmee men het eten bereidde. Who knows? Maar we hebben nu medicijnen, dus dan zal het wel snel over zijn.